Հայաստան երկրի քարքարոտ հողում

Ծնունդ ես առել վսեմ, անկոտրում,

Ապրել ես համեստ, իմաստավորված,

Դու Լոռվա մեր զարդ՝ Վանաձոր քաղաք:ՙ

Ինչպես զավակն է հակված ծնողին,

Կարոտում եմ քեզ, քաղաք իմ անգին,

Ամեն մի քարդ գիտեմ հիրավի,

Իմ կանաչ հագած քաղաք սիրելի:

Քեզ հանդիպելիս ես շատ եմ հուզվում,

Հեռվում ապրելով քեզ եմ երազում,

Երբ հեռուներից մոտդ եմ գալիս՝

Նեղված , բայց էլի բարև ես տալիս:

Քանի քանիսին կյանք ես պարգևել,

Պահել, մեծացրել Զորյան դարձրել,

Ու քանիսին ես հացով ընդունել,

Մեծ հյուրասերի անունով օծվել:

Դու իմ լոռեցի հարազատ քաղաք,

Ծպտված լեռներում երկար ու բարակ,

Քեզ նեղացրել են, անվանափոխել

Բայց թույլ չես տվել պատիվդ կոխել:

Հասակ ես առել, փառքով մեծացել,

Ալեհերների շարքերն ես անցել,

Կյանքդ անսպառ թող լինի անդին,

Լոռեցու կերտած հուշարձան անգին;

Վոլոդյա Գրիգորյան

Լոս Անջելես՝ 2013 թ.